خاطرات عملیات طریق القدس(قسمت اول)

نوشته های مرتبط

برای محمود دانشیار

۱۳۹۷-۰۲-۱۰

تشیع جنازه ی شهید عبدالرحیم مشکال نوری(قسمت سوم)

۱۳۹۶-۱۱-۲۸

شهادت عبدالرحیم مشکال نوری(قسمت دوم)

۱۳۹۶-۱۱-۱۶

عکس تزئینی است

به مناسبت نزدیک شدن به سالگرد عملیات طریق القدس و آزاد سازی شهر بستان در تاریخ هشتم آذر ماه سال ۱۳۶۰ تصمیم گرفتم در چند نوبت خاطرات خود را در رایحه بیاورم. متاسفانه بسیار کم دیده ام که رزمندگان دزفولی که در عملیات بستان حضور داشته اند دست به قلم شده و برای نسل امروز ما مطلب بنویسند. برای همین خاطراتی از ین عملیات تاثیر گذار و شگفت را برای شما تعریف می کنم. باشد که موجب شادی روح شهدای عظیم الشان این عملیات بزرگ شده و این حقیر سر تا پا تقصیر را دعا نمایند. لازم می دانم این را بگویم که در این عملیات، دزفولی ها  برای اولین بار سازماندهی شده و در یک گردان به نام بلال و با فرماندهی حاج غلامحسین کلولی و جانشینی حاج محمدرضا اکرام فر(چاییده) شرکت نمود که بعد از سال ها و در طول هشت سال دفاع مقدس اکثر نیروهای این گردان در عملیات های بعدی به شهادت رسیدند.

قرار بود سه ستون از نیروهای رزمنده و همزمان در سه محور، یورش سنگین خود را بر دشمن وارد آورند ولی این کار شرط بزرگی داشت و آن خنثی کردن میادین مین توسط تخریبچی ها قبل از حمله به خط عراقیها در هر سه محور و همزمان بود که امر آسانی به نظر نمی رسید. ساعت به کندی می گذشت و ما در مجاور جاده ای که از کنار شهر بستان رد شده و به چزابه می رفت کاملا “آماده بودیم شدت باران بیشتر شد و سردی هوا بدنها را می لرزاند حدود ساعت یازده یا یازده و نیم شب، فرمان پیشروی از طریق بیسم چی ها اعلام شد و گردان ما به همراه گردانهای دیگر به طرف خاکریز دشمن حرکت کردند طولی نکشید تا آخرین نفرات خودی از خاکریز خودی سرازیر شدند و نیروهای ارکان منتطر دستور فرماندهان جهت پیشروی به جلو لحظه شماری می کردند نفسها در سینه حبس شده بود به طوری که حتی صدای ضربان قلب همدیگر را می شنیدیم. لحظات، لحظات نفس گیری بود و عقربه های ساعت ، انگارگیر کرده و به سختی حرکت می کردند. ناگهان بی سیمها به صدا در آمد و عاقبت زمان موعود فرا رسید و رمز عملیات اعلام گردید: از رشید به کلیه ی واحدها ، از رشید به کلیه ی واحدها ، یا حسین (ع) ، یا حسین (ع).

و اینک این رزمند گان سلحشور اسلام بودند که با شلیک تیربارها و غرش آرپی جی و فریاد الله اکبر هاشان رعشه ای بر نیروهای زبون عراقی وارد می نمودند و با تهور غیر قابل وصفی بر خصم دون یورش می بردند. آسمان از منورهای دشمن چراغ باران شد و زمین مانند روز روشن گردید، به ناگاه حجم سنگینی ازآتش تهیه ی بعثیها بر ما باریدن گرفت، هیچ جان پناهی بجز ذکر خدا و توکل به او وجود نداشت. آنقدر انفجار خمپاره ها زیاد بود که حتی به حالت خوابیده نیزاحساس خوبی نداشتیم و بحمدالله با کمال تعجب می دیدم خمپاره ها در دو یا سه متری ما برخورد می کردند ولی کمتر کسی مجروح می شد آتش دشمن بی امان می بارید و ما بسختی زمین گیر شدیم.

حدود نیم ساعت از شروع عملیات گذشته بود ولی گروه ارکان سر جایش کپ کرده بود. تعدادی از مجروحین عملیات کننده نیز که خودشان توان راه رفتن داشتند سررسیدند و من خود را از جای کنده به طرف آنها رفتم و مشغول پانسمان آنها شدم یکی از آنها سید مرتضی ملا رجبی (در عملیات والفجر هشت به شهادت رسید) از بچه های هم محله ای خودم بود، پنجه دست راستش تیر خورده و استخوانش شکسته بود تمام سر و رویش گلی و خونی بود دست بکار شده اورا خوابانیدم و دستش را پانسمان کردم و آتل بندی نمودم. خون و گل را از سر و صورتش پاک کردم و با رسیدن آمبولانس خواستم برای سوار شدن به او کمک کنم که اجازه نداد و گفت ابتدا مجروحین دیگر و بعد من سوار می شوم، این کار او آنقدر در روحیه راننده آمبولانس اثر کرد که به گریه افتاد، بهر طریق همه مجروحین را سوار کرده راهی نمودیم، سریعا” برگشته و مشغول پانسمان مجروحینی که تازه آمده بودند شدم، انفجار خمپاره ها همچنان سهمگین بود و مرتب می بایستی دراز کش می شدم در این بین برادرمحمدعلی روغنی معاون گروهان ما که دستش را به یک طرف از صورتش گرفته بود را دیدم، خودم را به او رساندم، گفت: ناصر نگاهی به صورتم کن و بگو سالم است یا نه؟ چون اصلا” آنرا احساس نمی کنم و من گفتم بله سالم است و ظاهرا” اشکالی ندارد ولی او باور نمی کرد و من چند بار با دست آهسته به صورتش زدم و او مطمئن شد.

یک لحظه به خود آمدم و به طرف فرمانده ارکان رفته بر سرش فریاد زدم: برای چه خوابیده اید؟ ما باید به طرف جلو حرکت کنیم مگر نمی دانی مجروحین منتظر ما هستند ولی به جز عبیری و چند نفر دیگر کسی گوشش به این حرفها بدهکار نبود و سر جایشان خوابیده بودند بنابراین ما هم بدون معطلی به طرف خاکریز دشمن حرکت کردیم. ادامه دارد

نگارنده: ناصر آیرمی