مثل هیچکس نیستید، شبیه هیچ چیز نبوده اید و در آفرینش به هیچ خلقتی نمی مانید. شما را به گل مثل می زنند، به لاله، به یاس، به شقایق.
پرنده و پرواز، کبوتر و پرستو نام های دیگر شما است و بهار زیباترین نامتان؛ اما نه پاییز می تواند برگ های شما را زرد و پژمرده کند و نه هیچ صیادی می تواند شما را به دام افکند. شما فراتر از پرنده و پروازید، به همین دلیل است که خلقت به شما نامی فراتر از هر وجود، داده است. زندگی در اوج مرگ و بودن تا همیشه زندگی و آن نام جاودان «شهید» است.
نه زمینی هستید تا مثل همه صدایتان کنیم و نه از آسمانید که فرشته تان بنامیم، شما فاصله خاک و آسمانید.
زمین و آسمان در افقی از شما است که تمیز می یابند و چه حسادتی برمی انگیزد دیدنتان در آسمان و زمین. هم فرش نشینان چشمی به شما دارند و هم عرش نشینان.
انسان هایی که در پیش روی خود جائی برای رسیدن نداشته باشند به هیچ مقصدی نمی رسند. قله ای که از آن بالا روند، جاده ای طولانی که پیموده شود و مسیری که به انتها برسد؛ این اندیشه ای است که انسان را به عظمت منتهی می کند، شهادت انتهای مسیری است که «کمال» نام دارد.
عبدالرضا سالمی نژاد
برگرفته از کتاب سربازان سبزقبا