سبط اکبر
نیمه ی ماه صیام از لطف دوست شادی زهرا و شوی و باب اوست
آمد آن کاو بهر ختم المرسلین اوست اول سبط و دوم جانشین
آن که نامش را نشان احسان بوَد رمز حسن سیرت انسان بوَد
نام او بوی کرامت می دهد مژده ی رحمت به امّت می دهد
نام او در نزد حیِّ دادگر همچو نام پورهارون شد شَبَر
بو محمد کنیه امّا در لقب این چنین خواندش رسول منتجب
هم تقی هم طّیب است و هم ولی مجتبی و سیّد و سبط و زکی
آن که جان از طلعتش روشن بوَد بارها گفتا حسن از من بود
هر که را دل زنده شد با مهر من افکَنَد آن مهر بر پورم حسن
همچو من یا رب حسن را دوست دار دوستانش دوستان خود شمار
چون لبش را بوسه می زد مصطفی یاد می آورد از زهر جفا
دوشِ پیغمبر که رکن ماسوی است مرکب نوباوه ی خیر النِّساست
در ضمیر مصطفی عشق حسن شد عجین با عشق پاک ذوالمِنن
عاشق و معشوق محبوبان حق اختران روشن خوبان حق
خالقی کاندر جهان عشق آفرید عشق را اول برای خود گزید
عاشق دادار، خود معشوق شد یار خالق نُخبه ی مخلوق شد
هر که را عشق خدا همراه شد بی گمان مجذوب آل الله شد
از حسن خرّم گلستان بهشت سرخروی از او جوانان بهشت
هر کجا خوبی است مقیاس است او مصطفی را اَشبَهُ الناس است او
زیب آغوش پیمبر مجتبی اولین فرزند کوثر مجتبی
مجتبی آیینه ی احمد نماست شاهد فصل الخطاب “اِنّماست”
وارث حلم رسول راستین رمز “اللهُ یُحبُ الصّابرین”
حامی آیات قرآن مبین سِرّ استمرار دین تا یوم دین
حجّت حق زینت عرش برین نور چشم رحمهً للعالمین
اکبر اولاد زهرا و علی عالم از نور جمالش منجلی
برگرفته از کتاب نسیم کوثر، شاعر دکتر محمد صادق محقق